Het is onnozel ten huidige dage naar Brussels bier in de hoofdstad te zoeken. Het Brussels bier bestaat niet meer. Maar het heeft nog bestaan in de eerste twintig jaren van deze eeuw.
Dat bier, dat uitermate fijn en vrolijk van uitzet, en nochtans even gezond als voedzaam was, heette lambiek. Lambiek werd in de omliggende gemeenten van de Zennekom door roemrijke brouwerijen uit de bacteriën van het troebele Zennewater gepuurd. Deskundigen hebben het drie eeuwen lang bezongen als een godendrank, het heerlijkste bier ter wereld.
Deze lambiek dronk nog vóór 1914 in zijn negen historische gedaanten, alle vernuftige schakeringen van éénzelfde hoge tarwegisting.
De volledige serie deed zich voor als volgt: de laagste kwaliteit was het meertsbier, dan volgde de faro, de beproefde volksdrank, dan de lambiek op de ton, dan een minder zure tussensoort: de half-en- half, dan de op ton gesuikerde zoete lambiek, dan de uitgelezen panaché, dan de drie flessenbieren: geuzelambiek, kriekenlambiek en frambozenlambiek.
Bespaar mij het leedwezen u deze vervlogen heerlijkheden te beschrijven!
De heerlijke geuzelambiek, die vroeger drie à vier jaar ton en fles nodig had om mals te worden, wordt nu, drie maanden na ’t brouwen, aan de sukkelaar opgediend, die ook al zijn smaak heeft verloren.
Uit “Brussel 1900”-Herman Teirlinck
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten