woensdag 24 juni 2009

Vossen en wolven






Zelfs oude vossen lopen wel eens in de val.



Vorig jaar gingen we met de wandelgroep naar de Wolfsputten in Dilbeek. Het was toen regenachtig en op punt X sloegen we rechts af. Resultaat; weinig enthousiasme tijdens en na de wandeling.



Lichtjes aangepord door Bénédicte togen we gisteren weer Wolfsputtenwaarts. Het was nu prachtig weer en op punt X sloegen we links af. Zo kregen we een fantastisch stukje natuur voorgeschoteld. Resultaat: weinig enthousiasme voor de wandeling, veel erna. We gaan dus volgend jaar terug!




Zo wordt nogmaals bewezen dat iedereen zich kan vergissen.






Nicoleta was gisteren niet fysisch aanwezig.





Ter attentie van een aantal vrouwelijke franstalige wandelaars: de vertaling van Wolfsputten is niet "puttes du loup".






André










dinsdag 16 juni 2009

Zo hoor je het ook eens van een ander

Zomaar voorbijlopen aan een bedelaar die het veel minder goed heeft: het blijft moeilijk.
© VUM

'Geef beter geen geld meer aan bedelaars'Opmerkelijke stelling van stafmedewerker Welzijnswerk

Het is fout om geld te geven aan bedelaars. Dat zegt Danny Lescrauwaet van het Steunpunt Algemeen Welzijnswerk. 'Door geld te geven hou je ze nog langer op straat.' Een opmerkelijke stelling voor een hulpverlener.
Sommigen wassen ongevraagd uw autoramen, anderen spelen een deuntje in ruil voor centen en nog anderen schudden met een plastic bekertje. En dan staat u voor het dilemma: geld geven of niet. Stafmedewerker Danny Lescrauwaet van Steunpunt Algemeen Welzijnswerk is duidelijk: geef hen geen geld. Hoezo? 'Geld geven lijkt een goede daad, maar is eigenlijk fout', zegt de hulpverlener. 'Als je geld geeft, denken bedelaars dat ze altijd op straat kunnen overleven. Maar dat kunnen ze op lange termijn niet. Denk maar aan de strenge winters. Die zijn dodelijk. Vorig jaar zijn in Brussel zeven mannen en drie vrouwen die op straat leefden gestorven.' Lescrauwaet vindt ook dat je bedelaars geen eten moet geven. 'Als je ze eten geeft, kunnen ze ook langer overleven op straat. Daarom moet je ze niet laten creperen. Maar als je geld wil geven, geef dan aan organisaties die de bedelaars opvangen, zoals straathoekwerking.' Het ligt moeilijker als het gaat om sans-papiers en anderen die hier geen wettelijke verblijfplaats hebben. Danny Lescrauwaet: 'Wij kunnen hen niet helpen in onze opvangcentra, want de kosten voor hun maaltijden en verzorging worden niet terugbetaald door de overheid. Ze blijven genoodzaakt om in garages en kraakpanden te overleven.' Bedelen is niet bij wet verboden, maar steden en gemeenten kunnen het wel indijken. Toch vinden we het niet gemakkelijk om een bedelaar zomaar voorbij te lopen. Waarom voelen wij ons zo schuldig als we niets geven? 'Omdat er een grote afstand is tussen onze eigen leefomgeving en materiële omstandigheden en die van een bedelaar, die helemaal niets heeft. Dat choqueert', weet Lescrauwaet. 'Maar bedelaars gebruiken hun eigen marketingtrucs. Ze weten dat kinderen of gehandicapten meer medelijden opwekken. Ze zijn daar heel creatief in. Ze verkopen bijvoorbeeld ook daklozenkranten, terwijl die nep zijn. In Vlaanderen geven daklozenorganisaties geen krant uit.' Volgens cultuursocioloog Michael Debusscher speelt ook mee in hoeverre we affiniteit voelen voor een bedelaar. 'We zullen sneller geld geven aan een Vlaamse vrouw van vijftig dan aan een Romazigeunerkindje, omdat dat kind nu eenmaal verder van onze wereld staat. Hoe meer affiniteit, hoe schuldiger we ons voelen als we niets geven.' In de toekomst wordt het er volgens Lescrauwaet niet makkelijker op om een bedelaar geld te weigeren, want ze zijn met steeds meer. 'Door de economische crisis vallen er meer mensen werkloos of kunnen ze hun leningen niet meer afbetalen. Het gaat meestal om alleenstaande mannen met alimentatieschulden. Daarnaast worden bedelaars ook internationaler. Naast Afrikanen uit arme landen komen veel Romazigeuners, homofielen en zelfs Joden uit Hongarije in ons land bedelen omdat ze in hun eigen land hardhandig worden aangepakt door extreemrechts.'

Uit Het nieuwsblad 16/6/2009.

vrijdag 5 juni 2009

De eerste keer

Voor één keer in het Frans, omdat het supergoed is!



MANIPULATION
Je me rends compte de plus en plus
de la domestication douce, chez
nous comme en d’autres pays
européens, du trop d’informations,
d’idées et de désirs artificiellement
créé.
En effet, dans les discours, débats et
interviews de l’audiovisuel, ce ne sont
pas des individus que l’on nous montre
ou que l’on nous donne à écouter, mais
des représentants d’un milieu, d’une
classe, d’une idéologie, d’un parti. Et
tout est fait en studio pour les transformer
en marionnettes, à la faveur d’une
crise, d’un événement, de la parution
d’un livre, etc.
Et ce sont souvent les mêmes !
Dramatisation incessante d’une même
pièce de théâtre où les hommes et les
femmes politiques tendent à créer un
réel qui refoule le réel vivant des gens
concrets ! Convaincre, séduire,
améliorer les sondages, obtenir des
voix : tout est là. Le peuple est leur
enjeu et n’existe pour eux que dans un
but quantitatif.
Lors de ces émissions, on ne permet
presque jamais à quelqu’un de se
raconter, de nous décrire, avec sa
vérité désintéressée, avec ses hésitations,
ses racines dans l’humain de la
vie.
Bien sûr, il ne faut pas demander à nos
représentants d’être des « petits
saints », car ils reflètent quelque part
aussi nos partis pris et nos fanatismes.
Mais on peut tout de même avoir une
naturelle horreur de la mythologie
véhiculée par l’audiovisuel qui en fait
des vedettes omniprésentes ne
sachant parler que de « priorité économique
» ! Et nous, les « petits », nous
marchons, attirés par le désir et l’espoir
d’avoir plus ! Ceux qui détiennent les
clefs réussissent démocratiquement à
nous convaincre qu’en dehors d’eux, il
n’y a que le chaos et, avec des liens de
miel, parviennent à réduire un grand
nombre à la passivité.
Prenons conscience de cela et
refusons de nous laisser manipuler.
Mettons-nous à distance des discours
qui engendrent des obsessions collectives
et exilons-nous intérieurement, afin
d’être présents à une autre réalité, plus
intérieure et plus profonde : celle de
notre vie quotidienne et affective vis-àvis
de notre entourage (familial et
professionnel) et de toutes les
personnes qui nous sont chères !
Camille


Uit: "Le Marollien rénové" van april 2009

dinsdag 2 juni 2009

Namen


De jaarlijkse reis, in een uitgelezen gezelschap en met de zon van de partij, ging dit jaar door op 30/5. In de voormiddag bezochten we de citadel van Namen (van buiten en van binnen(-12 meter in de rots),te voet en met het treintje......).

Na een klasse-middagmaal in een aangepast resto-hotel ("le Prisonnier", 1609) togen we naar Wépion voor een geleid bezoek aan het aardbeimuseum waar we ook genoten van gewilde en ongewilde proevertjes.

Ook de plaatselijke bakker pikte een graantje mee en het plaatselijke bier met aardbeiparfum (la Wépionnaise) verdient een pluim!