De Marollen in Kongo.

Voordat Kongo naar de Marollen kwam en vooraleer Kuifje erheen trok gingen de Marollen reeds naar Kongo.
Kaartmateriaal wijst uit dat er tussen 1895 (eerste vermelding) en 1910 (laatste vermelding) in Kongo een dorpje bestond met , in chronologische volgorde, de benamingen: Les Marolles (1895), Marolles (1896), Maolle (1897), Maole (1901).

De naam zou gegeven zijn door een in onze Marollen geboren en getogen Belgische sergeant, Charles-Henri Codrons, die de oorspronkelijke inheemse benaming,zelfs voor een Marollien(!), onuitspreekbaar vond.
En dan te bedenken dat het woord "Marollen" zou afgeleid zijn van "Maricollen", de (volkse) benaming voor een in de Marollen gevestigde Zusterorde met als devies "Maria Collentem"("zij die Maria aanbidden"), maar mogelijk ook van "Marol", een Baskisch woord voor een rondreizende marktkramer......


André

AD 2008

De vrijwilligers, de Raad van Bestuur en het team wensen alle Vrienden van het Huizeke (en dus ook zichzelf) een gelukkig en sprankelend jaar 2008 toe.

Voor een feestelijke piercing of tattoo kan je uiteraard terecht in Boucherie Moderne. Bloempanch met mosterd vind je daarentegen bij Charlotte, gepofte kastanjes bij Jef en Zoon en de nodige koelvloeistof bij Marcel.

En de molen draait onverstoorbaar voort.....

André

PS:klik op AD2008 hiernaast of in de titel om onderaan de foto's te bekijken.

ONZE WANDELGROEP IN THE PICTURE!

Nu Sinterklaas en Zwarte Piet weer voor een tijdje het land uit zijn mogen we met een gerust hart een tipje van de sluier oplichten.

Onze wandelgroep gaat namelijk in de lente van volgend jaar een heuse fototentoonstelling op poten zetten!

Het Huizeke krijgt de primeur maar daarna zal het fotomateriaal ook te bewonderen zijn bij Maison médicale des marolles en andere organisaties.

De foto’s zijn bij diverse gelegenheden genomen door leden van onze wandelgroep en de andere wandelaars droegen hun steentje bij als figurant.

Professioneel teamwerk dus!

Uiteraard is er ook een stijlvolle vernissage voorzien.

Op 4/12/2007 kwamen de leden van de wandelgroep bijeen in het Huizeke om, bij een tas koffie, foto’s ( AHA of OHO kwaliteit!) te selecteren, technische zaken te regelen en een eerste planning op te stellen.

De PC van Nicoleta raakte van al dat enthousiasme zowaar de kluts kwijt. Zoals het hoort werd de vergadering afgesloten met het doen van de afwas.

Goed begonnen is half gewonnen.

André

Het Josaphatpark: een impressie.

Het Josaphatpark: een impressie.

Stel je een langwerpige diepe kom met golvende schuine zijwanden voor, omgeven door brede lanen deels afgeboord met statige herenwoningen in art deco stijl.

Daarin kwistig rondgestrooid water- en rotspartijen, rustieke bruggetjes, grasvlakten, kronkelende paden, zoniënwoudachtige stukjes bos, majestatische bomen, de minnebron………

En duiven, eenden, ganzen en zelfs een authentieke schaarbeekse ezel.

En kunstvolle beelden, van klassieke borstbeelden van belangrijke en hooggeleerde heren, over assepoester, het minneborremonument en een zogende moeder, tot moderne gewrochten toe.

En een stralende nazomerzon, gefilterd door het diffuse bladerdak van de bomen in herfsttooi.

Onze wandelgroep is weer op stap.

Alleen ingewijden (h)erkennen de symptomen die samenhangen met het magische hoofdingrediënt……..

Gefluisterde confidenties over wel en wee, bezorgdheid voor elkaar.

Grappen en grollen als van uitgelaten kinderen, drummen om op de foto te mogen.

Franstaligen die plots Vlaamse roots blijken te hebben.

Ongeveinsde bewondering voor de kleur en de geur van bloemen, de vorm van afgevallen bladeren en twijgen, de duiven op de til.

Buren die mekaar per toeval voor het eerst echt ontmoeten.

Zonnige gezichten, vertederde blikken om een zwarte baby die onwennig zijn eerste pasjes waagt.

Kwaken tegen eenden, een diepzinnige ezel die zich gewillig laat aaien door kwetterende stadsmussen.

Bosaardbeien die in Roemenië veel groter schijnen te zijn en oneindig veel zoeter en geparfumeerder van smaak.

Spijt dat het weer voorbij is, afspraken voor de volgende keer.

Oh ja, voor ik het vergeet, wat meer over die Minnebron…..

Een jongeman betrapt in het park zijn verloofde met een ander en wordt op slag blind. Hij koelt zijn branderige ogen af met het water van de bron, en zie, opeens kan hij weer zien. Bij het aanschouwen van dit mirakel gaan ook háár ogen open en ze belooft hem eeuwige trouw.

En ze leefden nog lang en gelukkig en gingen nog vaak wandelen in het Josaphatpark in Schaarbeek.

André

Is er iets op til?

Vrienden (M/V) van het Huizeke gespot in de trouwzaal van het Brusselse stadhuis!

Naar aanleiding van de Internationale Dag van de Vrijwilliger werd op 7 december 2007 door de Vzw Het Punt (Steunpunt Vrijwilligerswerk Brussel) een feest georganiseerd voor alle Brusselse vrijwilligers, dus ook voor die van het Huizeke.

Noblesse oblige. De professionals mochten (of moesten) naar een vorming over motivatie en waardering van vrijwilligers, dit uiteraard om ons in de toekomst nog beter in de watten te kunnen leggen.

Ondertussen konden onze vrijwilligers proeven van een gevarieerde activiteitencarrousel:Marokkaanse hapjes en muntthee bereiden, een weblog of een animatiefilm leren maken, mozaïek leggen, een wellness-les, TV Brussel, de Munt, het Brussels parlement of een tentoonstelling over Rubens bezoeken, een wandeling maken met onze vrienden van Tochten van Hoop……..

Om 15 uur werden beroepskrachten en vrijwilligers samen verwacht op de afsluitende receptie.Na de gebruikelijke toespraken (o.a. van Minister Grouwels) genoten ze van een drankje en een (lekker) hapje, aangeboden door de Stad Brussel.

Bijzonder is wel dat deze ceremonie doorging in de prachtige trouwzaal van het Brussels stadhuis.Van symboliek gesproken!

André

Van onze reporter ter plaatse.

ONZE WANDELGROEP VINDT HET JUISTE PAD!

Op 8 november kwamen talrijke leden van onze wandelgroep bijeen in het contactcentrum Krakeel om onder deskundige begeleiding te (leren) surfen op het internet en om foto’s van onze (wandel)activiteiten te keuren en te selecteren voor opname op de website van Maison Médicale des Marolles, onze wandel- en kookpartner.

Ook de website van het Huizeke werd ge- en bezocht.

Er werden ook nog andere plannen gesmeed. Daarover mag nu nog niets verklapt worden want anders krijg ik het aan de stok met Sinterklaas en Zwarte Piet.COME and SEE.

Neem zelf eens een kijkje op:

- Maison médicale des Marolles : http://www.mm-marolles.be

- Het Huizeke : http://www.archipel.be/

Via “Onze deelwerkingen” en “Vrienden van het Huizeke” kom je terecht in het “Buurthuis”, waar gastvrouw Nicoleta je met een brede glimlach verwelkomt!

André

Van onze reporter te velde.

Een kerkhof te ver!

Onze wandelgroep op het verkeerde pad.

Miezerige motregen, schrale wind en een winterse temperatuur. Echt een weertje om te gaan wandelen op een kerkhof!

Toen tram 94 al flink op weg was naar zijn eindpunt, het kerkhof van Jette, kwamen we tot het besef dat we onze bestemming, het kerkhof van Laken, al voorbij waren. Nu ja, het was 13 november en niemand is ooit gehaast geweest om op het kerkhof terecht te komen. Wij terug dus. Gelukkig is er bij elk kerkhof wel een gezellige oase. Daar troffen we onze verkleumde wandelpartners uit Jette aan en zowaar ook een competente kerkhofgids (ook nuttig om niet verloren te lopen!). Nadat we ons moed ingedronken hadden begon het geleide bezoek aan dit vermaarde kerkhof. Eén iemand, overmand door kerkhofvrees, keerde nog op zijn stappen terug…….

Het kerkhof van Laken, ook wel het Père Lachaise van Brussel genoemd, is van oudsher de begraafplaats van alles wat in de stad naam en faam had. Le beau monde et les riches de Bruxelles quoi.Dure sierlijke beelden, monumentale grafmonumenten, twee namaak Keltische dolmengraven en « De Denker » van Rodin strijden er om de aandacht. Het atelier van de monumentenbouwers, het geslacht SALU (grootvader, vader en zoon hadden ook dezelfde voornaam, Ernest!), bevindt zich nog aan de ingang.

Het is ondoenlijk om hier alle namen te vernoemen van de belangrijke(…) en onsterfelijke (dachten ze toch) personen die hier de laatste rust vonden. Dichters, schilders, belangrijke figuren aan het Hof, de familie Vaxelaire (Gb-Inno-Bm), de eerste autopiloot die de fenomenale snelheid van 100km/u haalde…..

Een voorouder van onze koningin, generaals en burgemeesters, de allereerste minister van Financiën, de operadiva Malibran, Michel de Ghelderode (die ook stukken schreef voor ons marionettentheater Toone).

Architecten als Cluysenaar (Sint-Hubertusgalerij), Suys (die de Zenne overwelfde), Bortier (van de gelijknamige galerij), en zowaar, in een justitiepaleisachtig bouwseltje in de schaduw van het gigantische monument voor Emile Bockstael (juist, die van het pleintje), onze vriend….DE SKIEVE ARCHITECT.

Ook de twee, elk 250 meter lange ondergrondse begraafgangen zijn een bezoekje waard. Uitzonderlijk kregen we tevens toegang tot de van binnen fraai beschilderde kapel van O-L-V van Laken, een overblijfsel van de oude kerk en een eeuwenoud bedevaartsoord.

We staken ook nog iets meer op over ons Koningshuis. De overblijfselen van Leopold I, die protestant was, mochten niet door de katholieke kerk om bijgezet te worden in de crypte.Typisch Belgisch compromis, er werd dan maar een gat gemaakt in een zijmuur van de kerk! Die sloeber liet ook nog op 50-jarige leeftijd het Stuivenbergpaleis bouwen voor zijn 18-jarige minnares. Pikant detail: voor de schijn werd ze uitgehuwelijkt aan een baron die toevallig kort daarop belast werd met een hoogstbelangrijke en langdurige koninklijke opdracht in het buitenland…..

Van liefde (?) gesproken. De harten van onze vrouwelijke wandelaars gingen sneller kloppen bij een bezoekje aan de “liefdestoren”. De echtgenoot van de vrouw die hier begraven ligt liet een torenmonument bouwen met een ingenieus gat in de bovenbedekking. Elk jaar, rond 21 juni, tovert de zon die in het gat schijnt op de schemerige wand naast de afbeelding van de vrouw een groot geel hart tevoorschijn. Als dat geen eeuwige liefde symboliseert!

En voor wie dacht dat Halloween voor ons een modernistisch feest is nog dit. Onze Keltische voorouders (vandaar die dolmengraven?) dachten dat eind oktober de zielen van al de overledenen (Allerzielen!) hun aardse woonplaats weer in bezit wilden nemen. Maskers, vermommingen, kleuren, lawaai en kaarsen in uitgeholde bieten moesten dienen om dit te beletten!

Om in te gaan tegen dit bijgeloof vond de kerk er niets beter op dan het feest van Allerheiligen, dat oorspronkelijk in mei gevierd werd, te verschuiven naar 1 november en Allerzielen van 1 naar 2 november.

Maar het zit ons blijkbaar in de genen! De Ieren, echte Kelten, die door hongersnood massaal uitweken naar Amerika, hielden het gebruik in ere. Daar vonden ze evenwel geen bieten om uit te hollen maar wel pompoenen. Vanuit Amerika kwam dit gebruik terug naar ons. De cirkel is rond.

Het is halfvijf, de bel rinkelt, het kille kerkhof wordt gesloten.

De terugtocht kan beginnen. Niet vergeten om af te stappen aan de halte “Kleine Zavel”!

André

Ostend by night.

Als jaarafsluitertje trok onze wandelgroep op 11 december naar zee.

Om 14h05 stipt vervoegden we onze wandelpartners uit Jette in de laatste treinwagon. In extremis recupereerden we ook nog Nicoleta, die eerst nog “rap” wat was gaan eten in de hall van Brussel Zuid.

Nicoleta maakte van de rit gebruik om nog een meegebrachte sandwich op te peuzelen. Anderen hadden de kans om de gebruiksaanwijzing van de nieuwste treintoiletten te bestuderen. Geen klink of grendel meer, alles valt te regelen met elektronische drukknoppen (openen, sluiten, vergrendelen….). Als het “dringend” is zal dit systeem ongetwijfeld voor veel suspens en sensatie zorgen want niet iedereen heeft een hogere opleiding ICT gevolgd, en sommige mensen zijn nu eenmaal nonchalant!

Na een uurtje gezellig en comfortabel treinen werden we in Oostende opgevangen door Paul, onze gids van dienst.

Op de kade was tegen de verwachtingen in geen verse vis te verkrijgen omdat door het slechte weer de vissers niet hadden kunnen uitvaren (landrotten denken daar niet aan!).

Na een winderig tochtje op de dijk doken wij de Langestraat (dé shoppingstraat van Oostende) in. Een deel van de groep bezocht de kleine maar stemmige kerstmarkt, de anderen gingen naar een viswinkel(je kan toch niet van Oostende terugkeren zonder vis!).

Bij een kop koffie werd er dan in het toffe stamcafé van Paul gewacht op het vallen (boem?) van de avond zodat de feestverlichting in het park en elders in zijn volle luister kon bewonderd worden.

Op de terugweg naar het station deden we nog een ommetje langs de rosse buurt. Ook hier waren de etalages knap versierd!

Rond 20 uur waren we terug in het Zuidstation. Net op tijd, want Nicoleta rammelde al van de honger.

André

Couleur locale.

Velen weten dat het Brussels dialektwoord ketje (overigens een samentrekking van het Vlaamse woord kereltje) “straatjongen” betekent.

KWIK en FLUPKE zijn typische ketjes uit onze Marollen.

Hun avonturen werden in stripvorm vereeuwigd door Hergé (beter bekend als de “vader” van Kuifje).

Op een muur aan de hoek van de Hoogstraat en de Kapucijnenstraat zie je Kwik en Flupke afgebeeld samen met hun “vriend” agent nummer 15.

Wist je ook dat het vrouwelijk equivalent van een ketje een Krotje is?

Dan begrijp je natuurlijk meteen dat “Ma krotje de beurre, ma krot sucrée!” een liefdesverklaring is (was) van een ketje aan een krotje!

André

Van onze correspondent ter plaatse.

VERSTRAETEN VERSUS PEETERS

Ongelijkheid in het onderwijs, meer dan een spel!

Voor arme en andere atypische gezinnen ligt de lat in het onderwijs vaak (veel) te hoog en komen ze weinig aan zet. Dikwijls reeds gehandicapt van bij de start moet er dan ook nog in de buitenbaan gelopen worden zodat de finish niet of slechts laattijdig gehaald wordt.

Materiële factoren en omstandigheden, onbegrip, misverstanden, discriminatie enz. spelen hierbij een rol, maar ook stereotype denkbeelden en zgn. gebrek aan sociale vaardigheden van de “armen” zelf.

Het team en enkele vrijwilligers van het Huizeke hebben op 13/11/2007 een ganzenbordspel uitgeprobeerd dat inzicht geeft in deze materie en, meer nog, de deelnemers aan den lijve doet ervaren wat er zoal kan misgaan.

Voor dit spel, dat in twee groepen (de “arme” familie Verstraeten en de “normale” familie Peeters) gespeeld wordt zijn weinig attributen vereist: een rudimentair ganzenbord (het laatste vakje heeft als naam “Vakantie”!), 2 pionnen, een dobbelsteen (waarden 0, 1, 2 en 3!).

Vanop haar tabouret hield Ann, de spelleidster, alles vanuit de hoogte in de gaten en gaf na elke worp de te nemen actie aan.

Alras bleek dat, afgezien van het normale toevalselement verbonden aan het werpen van een dobbelsteen, het geluk de familie Verstraeten niet toelachte.

Anders dan bij de familie Peeters (die vaak een bonus in de schoot geworpen kreeg) kon, om maar dit te noemen, een geluksworp (3) voor de familie Verstraeten evengoed 3 vakjes achteruit betekenen!

Ondanks de grote inzet van de familie Verstraeten gebeurde het onvermijdelijke: de familie Peeters kon het eerst met vakantie.

Na het spel kregen de deelnemers nog koffie en lekkere koffiekoeken aangeboden.

Vanzelfsprekend nam de familie Peeters de lekkerste koeken (deze met pecannoten) voor haar rekening!

Dit spel zal worden opgenomen in de lijst van activiteiten waaruit groepen die het Huizeke bezoeken kunnen kiezen.

Voor inlichtingen (02/511.15.77,vrienden.huizeke@skynet.be):

-over ongelijkheid in het onderwijs en het spel zelf: ANN

-over geleide bezoeken aan het Huizeke: NICOLETA

André

Test weblog.

Poging tot het maken van een weblog over het Huizeke.
vrienden.huizeke@skynet.be

André